Η εβραϊκή κοινότητα της Χαλκίδας ανήκει στη ρωμανιώτικη παράδοση και θεωρείται μία από τις αρχαιότερες της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης. Το 1159 ο περιηγητής ραββίνος Βενιαμίν εκ Τουδέλης επισκέφθηκε την πόλη της Χαλκίδας και συνάντησε περί τους 200 Εβραίους. Ζούσαν μέσα στην οχύρωση της πόλης, μιλούσαν μόνο ελληνικά και ήταν δύσκολο να τους ξεχωρίσει κανείς από τον γενικό πληθυσμό. Υπό βενετική κυριαρχία, η κοινότητα της Χαλκίδας ήκμασε. Τα μέλη της διακρίθηκαν στο εμπόριο, την εξαγωγή κρασιού, τη βιοτεχνία, ενώ πολλοί ήταν βαφείς δερμάτων και μεταξουργοί.
Το 1840, όταν η Εύβοια ενσωματώθηκε στο Ελληνικό Κράτος, η κοινότητα αριθμούσε 400 μέλη. Η καταστροφική φωτιά του 1854 κατέστρεψε τα αρχεία της Κοινότητας, τη βιβλιοθήκη και τη συναγωγή, η οποία ξαναχτίστηκε ευθύς αμέσως στο ίδιο σημείο. Το 1940 ζούσαν στη Χαλκίδα 325 Εβραίοι. Χάρη στη βοήθεια της Αντίστασης, που εισηγήθηκε τη μεταφορά των Εβραίων της πόλης στα ανταρτοκρατούμενα χωριά της Εύβοιας, η κοινότητα είχε μόνο 18 απώλειες.
Μετά τον πόλεμο, 170 Εβραίοι ζούσαν στη Χαλκίδα, καθώς οι περισσότεροι εγκατέλειψαν την πόλη τους, για να εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, το Ισραήλ και τις Η.Π.Α. Σήμερα η Ισραηλιτική Κοινότητα Χαλκίδας αριθμεί περίπου 65 μέλη.
